| نهان، کردند یوسف را ندایی | برون نامد ز چاه الا صدایی | |
| به سوی کاروان کردند آهنگ | که تا آرند یوسف را فراچنگ | |
| پس از جهد تمام و جد بسیار | میان کاروان آمد پدیدار | |
| گرفتندش که: «ما را بنده است این | سر از طوق وفا تابنده است این | |
| به کار خدمت آمد سست‌پیوند | ره بگریختن گیرد به هر چند | |
| در اصلاح‌اش ازین پس می‌نکوشیم | به هر قیمت که باشد می‌فروشیم» | |
| جوانمردی که از چه برکشیدش | به اندک قیمتی ز ایشان خریدش | |
| به مالک بود مشهور آن جوانمرد | به فلسی چند مملوک خودش کرد | |
| وز آن پس کاروان محمل ببستند | به قصد مصر در محمل نشستند | |
| چو مالک را برون از دست‌رنجی | فروشد پا از آن سودا به گنجی | |
| به بویش جان همی پرورد و می‌رفت | دو منزل را یکی می‌کرد و می‌رفت | |
| به مصر آمد چو نزدیک از ره دور | میان مصریان شد قصه مشهور | |
| که: آمد مالک اینک از سفر باز | به عبرانی غلامی گشته دمساز | |
| بر اوج نیکویی تابنده‌ماهی | به ملک دلبری فرخنده‌شاهی | |
| عزیز آنگه ز مالک شد طلبکار | که‌ش آرد تا در شاه جهاندار | |
| بگفتا: «ز آمدن فکری نداریم | ولی از لطف تو امیدواریم، | |
| که ما را این زمان معذور داری | به آسایش درین منزل گذاری | |
| بود روزی سه چار آسوده گردیم | که از رنج سفر بی‌خواب و خوردیم | |
| غبار از روی و چرک از تن بشوییم | تن پاکیزه سوی شاه پوییم» | |
| عزیز مصر چون این نکته بشنید | به خدمتگاری شه بازگردید |