| سه روز آن ماه در چه بود تا شب | چو ماه نخشب اندر چاه نخشب | |
| چو چارم روز ازین فیروزه‌خرگاه | برآمد یوسف شب رفته در چاه | |
| ز مدین کاروانی رخت‌بسته | به عزم مصر با بخت خجسته | |
| ز راه افتاده دور، آنجا فتادند | پی آسودگی محمل گشادند | |
| به گرد چاه منزلگاه کردند | به قصد آب، رو در چاه کردند | |
| نخست آمد سعادتمند مردی | به سوی آب حیوان رهنوردی | |
| به تاریکی چاه آن خضر سیما | فرو آویخت دلو آب پیما | |
| به یوسف گفت جبریل امین، خیز! | زلال رحمتی بر تشنگان ریز! | |
| ز رویت پرتوی بر عالم افکن! | جهان را از سر نو ساز روشن! | |
| روان، یوسف ز روی سنگ برجست | چو آب چشمه و در دلو بنشست | |
| کشید آن دلو را مرد توانا | به قدر دلو و وزن آب، دانا | |
| بگفت امروز دلو ما گران است | یقین چیزی بجز آب اندر آنست | |
| چو آن ماه جهان‌آرا برآمد | ز جانش بانگ «یا بشری» برآمد | |
| «بشارت! کز چنین تاریک چاهی | برآمد بس جهان‌افروز ماهی» | |
| در آن صحرا گلی بشکفت او را | ولی از دیگران بنهفت او را | |
| نهانی جانب منزلگه‌اش برد | به یاران خودش پوشیده بسپرد | |
| بلی چون نیک‌بختی گنج یابد | اگر پنهان ندارد رنج یابد | |
| حسودان هم در آن نزدیک بودند | ز حال او تفحص می‌نمودند | |
| همی بردند دایم انتظارش | که تا خود چون شود انجام کارش | |
| ز حال کاروان آگاه گشتند | خبرجویان به گرد چاه گشتند |