| حسدورزان یوسف بامدادان | به فکر دینه خرم‌طبع و شادان | |
| زبان پر مهر و سینه کینه‌اندیش | چو گرگان نهان در صورت میش | |
| به دیدار پدر احرام بستند | به زانوی ادب پیشش نشستند | |
| در زرق و تملق باز کردند | ز هر جایی سخن آغاز کردند | |
| که: «از خانه ملالت خاست ما را | هوای رفتن صحراست ما را | |
| اگر باشد اجازت، قصد داریم | که فردا روز در صحرا گذاریم | |
| برادر، یوسف، آن نور دو دیده | ز کم‌سالی به صحرا کم رسیده | |
| چه باشد که‌ش به ما همراه سازی | به همراهی‌ش ما را سرفرازی؟» | |
| چو یعقوب این سخن بشنید از ایشان | گریبان رضا پیچید از ایشان | |
| بگفتا: «بردن او کی پسندم؟ | کز آن گردد درون اندوه‌مندم | |
| از آن ترسم کزو غافل نشینید | ز غفلت صورت حالش نبینید | |
| درین دیرینه‌دشت محنت‌انگیز | کهن گرگی بر او دندان کند تیز» | |
| چو آن افسونگران آن را شنیدند | فسون دیگر از نو دردمیدند | |
| که: «آخر ما نه ز آن‌سان سست راییم، | که هر ده تن به گرگی بس نیاییم» | |
| چو ز ایشان کرد یعقوب این سخن گوش | ز عذر انگیختن گردید خاموش | |
| به صحرا بردن یوسف رضا داد | بلا را در دیار خود صلا داد |