| پدر را ما خریداریم، نی او | پدر را ما هواداریم، نی او | |
| اگر روزست، در صحرا شبانیم | وگر شب، خانه‌اش را پاسبانیم | |
| بجز حیلت‌گری از وی چه دیده‌ست | که‌ش این سان بر سر ما برگزیده‌ست | |
| چو با ما بر سر غمخوارگی نیست | دوای او بجز آوارگی نیست» | |
| به قصد چاره‌سازی عهد بستند | به عزم مشورت یک جا نشستند | |
| یکی گفت:«او ز حسرت خون ما ریخت | به خون‌ریزی‌ش باید حیله انگیخت» | |
| یکی گفت: «این به بیدینی‌ست راهی | که اندیشیم قتل بیگناهی | |
| همان به که افکنیم‌اش از پدر دور | به هایل وادی‌ای محروم و مهجور | |
| چو یک چند اندر آن آرام گیرد | به مرگ خویشتن بی‌شک بمیرد» | |
| دگر یک گفت:« قتل دیگرست این! | چه جای قتل؟ از آن هم بدترست این! | |
| صواب آنست کاندر دور و نزدیک | طلب داریم چاهی غور و تاریک | |
| ز صدر عزت و جاه افکنیم‌اش | به صد خواری در آن چاه افکنیم‌اش | |
| بود کنجا نشیند کاروانی | برآساید در آن منزل زمانی | |
| به چاه اندر کسی دلوی گذارد | به جای آب از آن چاهش برآرد | |
| به فرزندی‌ش گیرد یا غلامی | کند در بردن وی تیزگامی» | |
| ز غور چاه مکر خود نه آگاه | همه بی‌ریسمان رفتند در چاه | |
| وز آن پس رو به کار خود نهادند | به فردا وعده‌ی آن کار دادند |