| بدین آرایش شاهانه رفتند | به دولت سوی دولت‌خانه رفتند | |
| سرایی، بلکه در دنیا بهشتی | ز فرشش ماه، خشتی مهر، خشتی | |
| به پای تخت زر مهدش رساندند | گهروارش به تخت زر نشاندند | |
| ولی جانش ز داغ دل نرسته | از آن زر بود در آتش نشسته | |
| مرصع تاج بر فرقش نهادند | میان تخت و تاج‌اش جلوه دادند | |
| ولیکن بود از آن تاج گران سنگ | به زیر کوه از بار دل تنگ | |
| فشاندندش به تارک گوهر انبوه | ولی بود آن بر او باران اندوه | |
| در آن میدان که را باشد سر تاج | که صد سر می‌رود آنجا به تاراج؟ |