| ز اسباب تجمل هر چه دارند | همه در معرض عرض اندر آرند | |
| برون آمد سپاهی پای تا فرق | شده در زیور و زر و گهر غرق | |
| غلامان و کنیزان صد هزاران | همه گل چهرگان و مه عذاران | |
| غلامانی به طوق و تاج زرین | چو رسته نخل زر از خانه‌ی زین | |
| کنیزانی همه هر هفت کرده | به هودج در پس زربفت پرده | |
| شکرلب مطربان نکته‌پرداز | به رسم تهنیت خوش کرده آواز | |
| مغنی چنگ عشرت ساز کرده | نوای خرمی آغاز کرده | |
| به مالش داده گوش عود را تاب | طرب را ساخته او تارش اسباب | |
| نوای نی نوید وصل داده | به جان از وی امید وصل زاده | |
| رباب از تاب غم جان را امان ده | برآورده کمانچه نعره‌ی زه | |
| بدین آیین رخ اندر ره نهادند | به ره داد نشاط و عیش دادند | |
| عزیز مصر چون آن بارگه دید | چو صبح از پرتو خورشید خندید | |
| فرود آمد ز رخش خسروانه | به سوی بارگه شد خوش روانه | |
| مقیمان حرم پیشش دویدند | به اقبال زمین‌بوسش رسیدند | |
| تفحص کرد از ایشان حال آن ماه | ز آسیب هوا و محنت راه | |
| به فردا عزم ره را نامزد کرد | وز آن پس رو به منزلگاه خود کرد |