| دو صد درج از گهرهای درخشان | ز یاقوت و در و لعل بدخشان | |
| دو صد طبله پر از مشک تتاری | ز بان و عنبر و عود قماری | |
| به هر جا ساربان منزل‌نشین شد | همه روی زمین صحرای چین شد | |
| مرتب ساخت از بهر زلیخا | یکی دلکش عماری حجله اسا | |
| مرصع سقف او چون چتر جمشید | زرافشان قبه‌اش چون گوی خورشید | |
| برون او، درون او، همه پر | ز مسمار زر و آویزه‌ی در | |
| فروهشته در او زربفت‌دیبا | به رنگ دلپذیر و نقش زیبا | |
| زلیخا را در آن حجله نشاندند | به صد نازش به سوی مصر راندند | |
| به پشت بادپایان آن عماری | روان شد چون گل از باد بهاری | |
| هزاران سرو و شمشاد و صنوبر | سمن‌بوی و سمن‌روی و سمن‌بر | |
| بدین دستور منزل می‌بریدند | به سوی مصر محمل می‌کشیدند | |
| زلیخا با دلی از بخت خشنود | که راه مصر طی خواهد شدن زود | |
| شب غم را سحر خواهد دمیدن | غم هجران به سر خواهد رسیدن | |
| از آن غافل که آن شب بس سیاه است | از آن تا صبح، چندن ساله راه است | |
| به روز روشن و شب‌های تاریک | همی راندند تا شد مصر نزدیک | |
| فرستادند از آنجا قاصدی پیش | که راند پیش از ایشان محمل خویش | |
| به سوی مصر جوید پیشتر راه | عزیز مصر را گرداند آگاه | |
| که: آمد بر سر اینک دولت تیز | گر استقبال خواهی کرد، برخیز! | |
| عزیز مصر چون آن مژده بشنید | جهان را بر مراد خویشتن دید | |
| منادی کرد تا از کشور مصر | برون آیند یکسر لشکر مصر |