| ز دیدار پدر نومید برخاست | ز غم لرزان چو شاخ بید برخاست | |
| به نوک دیده مروارید می‌سفت | ز دل خونابه می‌بارید و می‌گفت: | |
| «مرا ای کاشکی مادر نمی‌زاد! | وگر می‌زاد کس شیرم نمی‌داد! | |
| کی‌ام من، وز وجود من چه خیزد؟ | وز ین بود و نبود من چه خیزد؟» | |
| به صد افغان و درد آن روز تا شب | درونی غنچه‌وار، از خون لبالب | |
| سرشک از دیده‌ی غمناک می‌ریخت | به دست غصه بر سر خاک می‌ریخت | |
| پدر چون دید شوق و بیقراری‌ش | ز سودای عزیز مصر زاری‌ش | |
| رسولان را به خلعت‌های شاهی | اجازت داد، پر، از عذرخواهی | |
| که هست از بهر این فرزانه فرزند | زبانم با عزیز مصر در بند | |
| بود روشن بر دانش‌پرستان | که باشد دست، دست پیش‌دستان | |
| رسولان ز آن تمنا درگذشتند | ز پیشش باد در کف بازگشتند |