| تنی کز شور و شر باشد سرشته | معاذ الله کز او زاید فرشته» | |
| دگر گفتا که: «این خوابی‌ست ناراست | که کج با کج گراید، راست با راست» | |
| دگر گفتا که: «هستی دانش‌اندیش | برون کن این محال از خاطر خویش!» | |
| بگفتا: «کار اگر بودی به دستم، | کی این بار گران دادی شکست‌ام؟ | |
| مرا تدبیر کار از دست رفته‌ست | عنان اختیار از دست رفته‌ست | |
| مرا نقشی نشسته در دل تنگ | که بس محکمترست از نقش در سنگ» | |
| چو دایه دیدش اندر عشق، محکم | فروبست از نصیحت گویی‌اش دم | |
| نهانی رفت و حالش با پدر گفت | پدر ز آن قصه مشکل بر آشفت | |
| ولی چون بود عاجز دست تدبیر | حوالت کرد کارش را به تقدیر |