| اگر بر آسمان باشد فرشته | ز نور قدسیان ذاتش سرشته | |
| به تسبیح و دعا خوانم چنان‌اش | که آرم بر زمین از آسمان‌اش | |
| وگر باشد پری در کوه و بیشه | عزایم خوانی‌ام کارست و پیشه | |
| به تسخیرش عزیمت‌ها بخوانم | کنم در شیشه و پیشت نشانم | |
| وگر باشد ز جنس آدمیزاد | بزودی سازم از وی خاطرت شاد» | |
| زلیخا چون بدید آن مهربانی | فسون پردازی و افسانه‌خوانی، | |
| ندید از راست گفتن هیچ چاره | گرفت از گریه مه را در ستاره | |
| که: «گنج مقصدم بس ناپدیدست | در آن گنج، ناپیدا کلیدست | |
| چه گویم با تو از مرغی نشانه | که با عنقا بود هم آشیانه | |
| ز عنقا هست نامی پیش مردم | ز مرغ من بود آن نام هم گم | |
| چه شیرین است عیش تلخکامی | که می‌داند ز کام خویش نامی | |
| ز دوری گرچه باشد تلخ، کامش | کند باری زبان شیرین ز نامش» | |
| زبان بگشاد آنگه پیش دایه | ز هم‌رازی بلندش ساخت پایه | |
| به خواب خویشتن بیداری‌اش داد | به بیهوشی خود هشیاری‌اش داد | |
| چو دایه حرفی از تومار او خواند | ز چاره‌سازی‌اش حیران فروماند | |
| بلی این حرف، نقش هر خیال است | که: نادانسته از جستن محال است! | |
| نیارست از دلش چون بند بگشاد | به اصلاح‌اش زبان پند بگشاد | |
| نخستین گفت کاینها کار دیوست | همیشه کار دیوان مکر و ریوست | |
| به مردم صورت زیبا نمایند | که تا بر وی در سودا گشایند | |
| زلیخا گفت: «دیوی را چه یارا | که بنماید چنان شکل دلارا؟ |