| ز ناله نغمه‌ی جانکاه برداشت | به زیر و بم فغان و آه برداشت | |
| که: «ای پاکیزه گوهر! از چه کانی؟ | که از تو دارم این گوهرفشانی | |
| دلم بردی و نام خود نگفتی | نشانی از مقام خود نگفتی | |
| نمی‌دانم که نامت از که پرسم | کجا آیم مقامت از که پرسم | |
| اگر شاهی، تو را آخر چه نام است؟ | وگر ماهی، تو را منزل کدام است؟ | |
| مبادا هیچ کس چون من گرفتار! | که نی دل دارم اندر بر نه دلدار | |
| کنون دارم من در خواب مانده | دلی از آتشت در تاب مانده | |
| گلی بودم ز گلزار جوانی | تر و تازه چو آب زندگانی | |
| به یک عشوه مرا بر باد دادی | هزارم خار در بستر نهادی» | |
| همه شب تا سحرگه کارش این بود | شکایت با خیال یارش این بود | |
| چو شب بگذشت، دفع هر گمان را | بشست از گریه چشم خون‌فشان را | |
| به بالین رونق از گلبرگ تر داد | به بستر جان ز سرو سیمبر داد | |
| شب و روزش بدین آیین گذشتی | سر مویی ازین آیین نگشتی |