| نیارستی کمر از موی بستن | کز آن مو بودی‌اش بیم گسستن | |
| ز دست‌افشار زرین پس خمش شو! | بیا وین سیم دست‌افشار بشنو! | |
| نداده در حریم آن حرمگاه | حصار عصمتش اندیشه را راه | |
| سخن رانم ز ساق او که چون است | بنای حسن را سیمین ستون است | |
| بنامیزد! بود گلدسته نور | ولی از چشم هر بی‌نور، مستور | |
| صفای او نمود آیینه را رو | درآمد از ادب پیشش به زانو | |
| از آن آیینه هم‌زانوی او شد | که فیض نوریاب از روی او شد | |
| به وی هر کس که هم‌زانو نشیند | رخ دولت در آن آیینه بیند | |
| قدم در لطف نیز از ساق کم نیست | چون او در لطف کس صاحب قدم نیست | |
| ندانم از زر و زیور چه گویم | که خواهد بود قاصر هر چه گویم | |
| پر از گوهر به تارک افسری داشت | که در هر یک خراج کشوری داشت | |
| در و لعل‌اش که بود آویزه‌ی گوش | همی برد از دل و جان لطف آن، هوش | |
| اگر بگسستی‌اش گوهر ز گردن | شدی گنج جواهر جیب و دامن | |
| مرصع موی بندش در قفا بود | هزاران عقد گوهر را بها بود | |
| نیارم بیش ازین از زر خبر داد | که شد خلخال و اندر پایش افتاد | |
| گهی از عشوه در مسندنشینی | به زیبا دیبه‌ی رومی و چینی | |
| گهی در جلوه‌ی ایوان خرامی | ز زرکش حله‌ی مصری و شامی | |
| به هر روز نوی کافکنده پرتو | نبوده بر تنش جز خلعتی نو | |
| ندادی دست جز پیراهنش را | که در آغوش خود دیدی تنش را | |
| سهی سروان هواداری‌ش کردی | پری‌رویان پرستاری‌ش کردی |