| ز حد نون او تا حلقه‌ی میم | الف‌واری کشیده بینی از سیم | |
| فزوده بر الف، صفر دهان را | یکی ده کرده آشوب جهان را | |
| شده سین‌اش عیان از لعل خندان | گشاده میم را عقده به دندان | |
| ز بستان ارم رویش نمونه | در او گل‌ها شکفته گونه گونه | |
| بر او هر جانب از خالی نشانی | چو زنگی بچگان در گل‌ستانی | |
| زنخدانش که میم بی‌زکات است | در او چاهی پر از آب حیات است | |
| به زیرش غبغب ار دانا برد راه | بود گرد آمده رشحی از آن چاه | |
| قرار دل بود نایاب آنجا | که هم چاه است و هم گرداب آنجا | |
| بیاض گردنش صافی‌تر از عاج | به گردن آورندش آهوان باج | |
| بر و دوشش زده طعنه سمن را | گل اندر جیب کرده پیرهن را | |
| دو نار تازه بر رسته ز یک شاخ | کف امیدشان نبسوده گستاخ | |
| ز بازو گنج سیمش در بغل بود | عیار سیم، پیش آن، دغل بود | |
| پی تعویذ آن پاکیزه چون در | دل پاکان عالم از دعا پر | |
| پری‌رویان به جان کرده پسندش | رگ جان ساخته تعویذبندش | |
| ز تاراج سران تاج و دیهیم | دو ساعد آستینش کرده پر سیم | |
| کف‌اش راحت‌ده هر محنت‌اندیش | نهاده مرهمی بهر دل ریش | |
| به دست آورده ز انگشتان قلم‌ها | زده از مهر بر دل‌ها رقم‌ها | |
| دل از هر ناخنش بسته خیالی | فزوده بر سر بدری ، هلالی | |
| به پنج انگشت، مه را برده پنجه | ز زور پنجه، مه را کرده رنجه | |
| میانش موی، بل کز موی نیمی | ز باریکی بر او از موی بیمی |