| غزالی شد شمیم‌افزای کنعان | وز او رشک ختن صحرای کنعان | |
| ز جان تو بود بهره مادرش را | ز شیر خویش شستی شکرش را | |
| چو دیدش در کنار خود دو ساله | دمید ایام، زهرش در نواله | |
| گرامی دری از بحر کریمی | ز مادر ماند با اشک یتیمی | |
| پدر چون دید حال گوهر خویش | صدف کردش کنار خواهر خویش | |
| ز عمه مرغ جانش پرورش یافت | به گلزار خوشی بال و پرش یافت | |
| قدش آیین خوش رفتاری آورد | لبش رسم شکر گفتاری آورد | |
| دل عمه به مهرش شد چنان بند | که نگسستی از او یک لحظه پیوند | |
| به هر شب خفته چون جان در برش بود | به هر روز آفتاب منظرش بود | |
| پدر هم آرزوی روی او داشت | ز هر سو میل خاطر سوی او داشت | |
| جز او کس در دل غمگین نمی‌یافت | به گه گه دیدنش تسکین نمی‌یافت | |
| چنان می‌خواست کن ماه دل‌افروز | به پیش چشم او باشد شب و روز | |
| به خواهر گفت: « ... | . . . | |
| ندارم طاقت دوری ز یوسف | خلاصم ده ز مهجوری ز یوسف | |
| به خلوتگاه راز من فرستش! | به مهراب نیاز من فرستش!» | |
| ز یعقوب این سخن خواهر چو بشنید | ز فرمانش به صورت سرنپیچید | |
| ولیکن کرد با خود حیله‌ای ساز | که تا گیرد ز یعقوب‌اش به آن باز | |
| به کف زاسحاق بودش یک کمربند | ... | |
| کمربندی که هر دستش که بستی | ز دست‌اندازی آفات رستی | |
| چو یوسف را ز خود رو در پدر کرد | میان‌بندش نهانی ز آن کمر کرد |