| دل فارغ ز درد عشق، دل نیست | تن بی‌درد دل جز آب و گل نیست | |
| ز عالم روی آور در غم عشق! | که باشد عالمی خوش، عالم عشق | |
| غم عشق از دل کس کم مبادا! | دل بی‌عشق در عالم مبادا! | |
| فلک سرگشته از سودای عشق است | جهان پر فتنه از غوغای عشق است | |
| اسیر عشق شو! کزاد باشی | غمش بر سینه نه! تا شاد باشی | |
| ز یاد عشق عاشق تازگی یافت | ز ذکر او بلند آوازگی یافت | |
| اگر مجنون نه می زین جام خوردی، | که او را در دو عالم نام بردی؟ | |
| هزاران عاقل و فرزانه رفتند | ولی از عاشقی بیگانه رفتند | |
| نه نامی ماند از ایشان نی نشانی | نه در دست زمانه داستانی | |
| بسا مرغان خوش‌پیکر که هستند | که خلق از ذکر ایشان لب ببستند | |
| چو اهل دل ز عشق افسانه گویند | حدیث بلبل و پروانه گویند | |
| به گیتی گرچه صدکار، آزمایی | همین عشقت دهد از خود رهایی | |
| بحمد الله که تا بودم درین دیر | به راه عاشقی بودم سبک سیر | |
| چو دایه مشک من بی‌نافه دیده | به تیغ عاشقی نافم بریده | |
| چو مادر بر لبم پستان نهاده‌ست | ز خونخواری عشقم شیر داده‌ست | |
| اگر چه موی من اکنون چو شیرست | هنوز آن ذوق شیرم در ضمیرست | |
| به پیری و جوانی نیست چون عشق | دمد بر من دمادم این فسون عشق | |
| که: «جامی، چون شدی در عاشقی پیر، | سبک‌روحی کن و در عاشقی میر! | |
| بنه در عشقبازی داستانی! | که باشد ز تو در عالم نشانی | |
| بکش نقش ز کلک نکته‌زایت! | که چون از جا روی مانده به جایت» |