| دلا تا کی درین کاخ مجازی | کنی مانند طفلان خاک‌بازی؟ | |
| تویی آن دست‌پرور مرغ گستاخ | که بودت آشیان بیرون ازین کاخ | |
| چرا ز آن آشیان بیگانه گشتی؟ | چو دونان جغد این ویرانه گشتی؟ | |
| بیفشان بال و پر ز آمیزش خاک | بپر تا کنگر ایوان افلاک! | |
| ببین در رقص ارزق‌طیلسانان | ردای نور بر عالم‌فشانان | |
| همه دور شباروزی گرفته | به مقصد راه فیروزی گرفته | |
| یکی از غرب رو در شرق کرده | یکی در غرب کشتی غرق کرده | |
| شده گرم از یکی، هنگامه‌ی روز | یکی را، شب شده هنگامه‌افروز | |
| یکی حرف سعادت نقش بسته | یکی سررشته‌ی دولت گسسته | |
| چنان گرم‌اند در منزل‌بریدن | کزین جنبش ندانند آرمیدن | |
| چه داند کس که چندین درچه کارند | همه تن رو شده، رو در که دارند | |
| به هر دم تازه‌نقشی می‌نمایند | ولیکن نقشبندی را نشایند | |
| عنان تا کی به دست شک سپاری؟ | به هر یک روی «هذا ربی» آری؟ | |
| خلیل آسا در ملک یقین زن! | نوای «لا احب الافلین» زن! | |
| کم هر وهم، ترک هر شکی کن! | رخ «وجهت وجهی» بر یکی کن! | |
| یکی دان و یکی بین و یکی گوی! | یکی خواه و یکی خوان و یکی جوی! | |
| ز هر ذره بدو رویی و راهی‌ست | بر اثبات وجود او گواهی‌ست | |
| بود نقش دل هر هوشمندی | که باید نقش‌ها را نقشبندی | |
| به لوحی گر هزاران حرف پیداست | نیاید بی‌قلمزن یک الف راست | |
| درین ویرانه نتوان یافت خشتی | برون از قالب نیکو سرشتی |