| دامت آثارک، ای طرفه قلم! | دام دل‌ها زدی از مسک، رقم | |
| نقد عمرست نثار قدمت | نور چشم است سواد رقمت | |
| مرغ جان راست صریر تو صفیر | وز صفیر تو در آفاق نفیر | |
| مرکب گرم عنان می‌رانی | خوی‌چکان قطره‌زنان می‌رانی | |
| بافتی بر قد این حورسرشت | حله از طره‌ی حوران بهشت | |
| این چه حور است درین حله‌ی ناز | کرده از دولت جاوید طراز | |
| هر دو مصراع ز وی ابرویی | قبله‌ی حاجت حاجت‌جویی | |
| چشمش از کحل بصیرت روشن | نظر لطف به عشاق فکن | |
| طره‌اش پرده‌کش شاهد دین | خال او مردمک چشم یقین | |
| لب او مژده‌ده باد مسیح | در فسون‌خوانی هر مرده، فصیح | |
| گوشش از حلقه‌ی اخلاص، گران | دیده‌ی عشق به رویش نگران | |
| خرد گام‌زن از دنبالش | بیخود از زمزمه‌ی خلخالش | |
| یارب! این غیرت حورالعین را | شاهد روضه‌ی علیین را، | |
| از دل و دیده‌ی هر دیده‌وری | بخش، توفیق قبول نظری! | |
| از خط خوب، کن‌اش پاینده! | وز دم پاک، طرب‌زاینده! | |
| لیک در جلوه گه عزت و جاه | دارش از دست دو بی‌باک نگاه! | |
| اول آن خامه‌زن سهونویس | به سر دوک قلم بیهده‌ریس | |
| بر خط و شعر، وقوف از وی دور | چشم داران حروف از وی کور | |
| فصل و وصل کلماتش نه بجای | فصل پیش نظرش وصل نمای | |
| گه دو بیگانه به هم پیوسته | گه دو همخانه ز هم بگسسته |