| شب که زد تیرگی مهره‌ی گل | قیرگون خیمه ز مخروطی ظل | |
| چون مشبک قفس مشکین رنگ | گشت بر مرغ دلم عالم تنگ | |
| بر خود این تنگ‌قفس چاک زدم | خیمه بر طارم افلاک زدم | |
| عالمی یافتم، از عالم، پیش | هر چه اندیشه رسد، ز آن هم بیش | |
| عقل، معزول ز گردآوری‌اش | وهم، عاجز ز مساحت گری‌اش | |
| نور بر نور، چراغ حرمش | فیض بر فیض، سحاب کرمش | |
| سنگ بطحاش گهروار همه | ابر صحراش گهربار همه | |
| برسرم گوهر و در چندان ریخت | که مرا رشته‌ی طاقت بگسیخت | |
| حیفم آمد که از آن گنج نهان | نشوم بهره‌ور و بهره‌فشان | |
| گوش جان را صدف در کردم | جیب دل را ز گهر پر کردم | |
| بازگشتم به قدمگاه نخست | عزم بر نظم گهر کرده درست | |
| هر چه ز آنجا گهر و در رفتم | همه ز الماس تفکر سفتم | |
| بس سحرها که به شام آوردم | شام‌ها همچو شفق خون خوردم | |
| مرسله مرسله بر هم بستم | عقد بر عقد به هم پیوستم | |
| سبحه‌ای شد پی ابرار، تمام | خواندمش سبحةالابرار به نام | |
| می‌رسد عقد عقودش به چهل | هر یک از دل گره جهل گسل | |
| اربعین است که درهای فتوح | زو گشاده‌ست به خلوتگه روح | |
| گرت این سبحه‌ی اقبال و شرف | افتد از گردش ایام به کف، | |
| طوق گردن کن و آویزه‌ی گوش! | به دو صد عقد در آن را مفروش! | |
| بو که چون سبحه در آئی به شمار | رسدت دست به سر رشته‌ی کار |