| پیشترین نغمه‌ی باغ سخن | هست نسیم چمن‌آرای «کن» | |
| هست سخن پرده کش رازها | زنده کن مرده‌ی آوازها | |
| نغمه‌ی خنیاگر دستان‌سرای | مرده بود بی‌سخن جانفزای | |
| چون به سخن باز شود ساز او | جان به حریفان دهد آواز او | |
| مطرب خوش لهجه‌ی آن در نواست | گنبد فیروزه از آن پر صداست | |
| خیز و به گلزار درون آ، یکی! | نرگس بینا بگشا اندکی! | |
| از پی گوشی که کند فهم راز | بین دهن گل چو لب غنچه باز | |
| سوسن آزاد و زبان در زبان | مرغ سحرخیز و فغان در فغان | |
| کاشف اسرار و معانی همه | عرضه ده گنج نهانی همه | |
| این همه خود هست، ولی ز آدمی | کس نزده بیش در محرمی | |
| کشف حقایق به زبان وی است | حل دقایق ز بیان وی است | |
| چنگ سخن گرچه بسی ساز یافت | از دم او نغمه‌ی اعجاز یافت | |
| گرچه سخن هست گره‌ها به باد | در گرهش بین گره صد گشاد | |
| طرفه عروسی که ز زیور تهی | آید از او دلبری و دل‌دهی | |
| چونکه به زیور شود آراسته | طعنه زند بر مه ناکاسته | |
| چون گهر نظم حمایل کند | غارت صد قافله‌ی دل کند | |
| چون کند از قافیه خلخال پای | پای خردمند بلغزد ز جای | |
| چون ز دو مصراع ، کند ابروان | رخنه شود قبله‌ی پیر و جوان | |
| من که ز هر شاهد و می زاهدم | عمرتلف کرده‌ی این شاهدم | |
| عقد حمایل که به بر جلوه داد | عقده‌ی صبر از دل و جانم گشاد |