| چون شه از پند سلامان شد خموش | شد حکیم اندر نصیحت سخت کوش | |
| گفت: کای نوباوه‌ی باغ کهن! | آخرین نقش بدیع کلک کن! | |
| قدر خود بشناس و مشمر سرسری | خویش را! کز هر چه گویم برتری | |
| آنکه دست قدرتش خاکت سرشت، | حرف حکمت بر دل پاکت سرشت | |
| پاک کن از نقش صورت سینه را! | روی در معنی کن این آیینه را! | |
| تا شود گنج معانی سینه‌ات | غرق نور معرفت آیینه‌ات | |
| چشم خویش از طلعت شاهد بپوش! | بیش ازین در صحبت شاهد مکوش! | |
| بر چنین آلوده‌ای مفتون مشو! | وز حریم عافیت بیرون مشو! | |
| بودی از آغاز عالی‌مرتبه | برفراز چرخ بودت کوکبه | |
| شهوت نفس‌ات به زیر انداخته | در حضیض خاک بندت ساخته | |
| چون سلامان از حکیم اینها شنید | بوی حکمت بر مشام او وزید | |
| گفت: «ای جان فلاطون از تو شاد | صد ارسطو زیر فرمان تو باد! | |
| من نهاده روی در راه توام! | کمترین شاگرد در گاه توام! | |
| هر چه گفتی عین حکمت یافتم | در قبول آن به جان بشتافتم | |
| لیک بر رای منیرت روشن است | کاختیار کار بیرون از من است!» |