| بل، که دزدی پی به آن آورده بود | هر چه آنجا بود، غارت کرده بود | |
| در، بر آن سیمین‌صدف بشکافته | گوهر کام خود آنجا یافته | |
| هر چه باشد دیگری را دست زد، | بهتر از چشم قبولش، دست رد | |
| شاه چون دایه گرفت ابسال را | تا سلامان همایون فال را | |
| آورد در دامن احسان خویش | پرورد از رشحه‌ی پستان خویش | |
| روز تا شب جد او و جهد او | بود در بست و گشاد مهد او | |
| گه تنش را شستی از مشک و گلاب | گه گرفتی پیکرش در شهد ناب | |
| مهر آن مه بس که در جانش نشست | چشم مهر از هر که غیر از او ببست | |
| گر میسر گشتی‌اش بی هیچ شک | کردی‌اش جا در بصر چون مردمک | |
| بعد چندی چون ز شیرش باز کرد | نوع دیگر کار و بار آغاز کرد | |
| وقت خفتن راست کردی بسترش | سوختی چون شمع بالای سرش | |
| بامداد از خواب چون برخاستی | همچو زرین لعبت‌اش آراستی | |
| سرمه کردی نرگس شهلای او | چست بستی جامه بر بالای او | |
| کردی آنسان خدمت‌اش بیگاه و گه | تا شدش سال جوانی، چارده | |
| چارده بودش به خوبی ماه رو | سال او هم چارده، چون ماه او | |
| پایه‌ی حسنش بسی بالا گرفت | در همه دلها هوایش جا گرفت | |
| شد یکی، صد حسن او و آن صد، هزار | صد هزاران دل ز عشقش بیقرار | |
| با قد چون نیزه، بود آن دلپسند | آفتابی، گشته یک نیزه بلند | |
| نیزه‌واری قد او چون سر کشید، | بر دل هر کس ازو زخمی رسید | |
| ز آن بلندی هر کجا افگند تاب، | سوخت جان عالمی ز آن آفتاب |