| بر عذارش نیلگون خطی جمیل | رونق مصر جمالش همچو نیل | |
| ز آن خط او چه بهر چشم بد کشید | چشم نیکان را بلا بی‌حد کشید | |
| رشته‌ی دندان او در خوشاب | حقه‌ی در خوشابش لعل ناب | |
| در دهان او ره اندیشه کم | گفت و گوی عقل فکرت پیشه کم | |
| از لب او جز شکر نگرفته کام | خود کدام است آن لب و ، شکر کدام؟ | |
| رشحی از چاه زنخدانش گشاد | وز زنخدانش معلق ایستاد | |
| زو هزاران لطفها آمد پدید | غبغب‌اش کردند نام، ارباب دید | |
| همچو سیمین‌لعبت از سیم‌اش تنی | چون صراحی، برکشیده گردنی | |
| بر تنش بستان چو آن صافی حباب | که‌ش نسیم انگیخته از روی آب | |
| زیر بستانش دلش رخشنده نور | در سپیدی عاج و، در نرمی سمور | |
| هر که دیدی آن میان کم ز مو | جز کناری زو نکردی آرزو | |
| مخزن لطف از دو دست او دو نیم | آستین از هر یکی همیان سیم | |
| آرزوی اهل دل در مشت او | قفل دلها را کلید، انگشت او | |
| خون ز دست او درون عاشقان | رنگ حنایش ز خون عاشقان | |
| هر سر انگشتش خضاب و ناخضاب | فندق تر بود یا عناب ناب | |
| ناخنانش بدرهای مختلف | بدرهای او ز حنا منخسف | |
| شکل او مشاطه چون آراسته | از سر هر یک هلالی کاسته | |
| چون سخن با ساق و پای او رسید | ز آن، زبان در کام می‌باید کشید | |
| زآنکه می‌ترسم رسد جایی سخن | کن سخن آید گران بر طبع من | |
| بود آن سری ز نامحرم نهان | هیچ کس محرم نه آن را در جهان |