| گر مریدی ز دار دور شود | در مریدی در آن حضور شود | |
| چون ترا نیز عزم این راهست | دل تو زین عزیمت آگاهست | |
| رخ به راه آر و رخت بر خر نه | جای پرداز و پای بر در نه | |
| چار عنصر به چار میخ در آر | شاخ تن را ز بار وبیخ درآر | |
| مرم از دار، تا به تخت رسی | پای بردار، تا به بخت رسی | |
| شیر مردان دین به آخر کار | نردبانی بساختند از دار | |
| تا بدان نردبان نگاه کنی | بر نهی پای و برگ راه کنی | |
| آنکه بالای نردبان بلاست | راه بالات مینماید راست | |
| تا تو جز چوب و در ندانی دید | رازهای دگر ندانی دید | |
| سخن عشق زیر و بالا نیست | در ره عشق رخت و کالا نیست | |
| نزد مردان بلا و بخت یکیست | پیش عشاق دار و تخت یکیست | |
| نتراشند جز به یک منوال | تخت مردان و تخته غسال | |
| تاجشان بی سری و سامانیست | تخت تابوت عالم فانیست | |
| نیست در راه عشق پیچ مپیچ | روشنی در فناست، دیگر هیچ | |
| با تو تا ذره‌ای ز هستی هست | همچنان نام بت‌پرستی هست | |
| بت تن را بهل، که بیش ارزی | بت تست آن، بروچه ملیرزی؟ | |
| بت شکن باش، تا که چست شوی | بت رها کن، که تن درست شوی | |
| تاج و تختی که پاو سر داند | عاشقش کم ز خاک در داند | |
| چه بود چوب خشک یا زر زرد؟ | که بدان پای و سر نگارد مرد | |
| تخت مردان ز عزتست و سکون | تاجشان سر امر «کن فیکون» |