| چون تعلق برید جان از جسم | نبود حال جان برون زد و قسم: | |
| گر نکوکار بوده باشد، رست | ورنه در خاک خوار ماند و پست | |
| نفس اگر پاک و گر پلید بود | منزل هر یکی پدید بود | |
| هر یکی را در آن جهان جاییست | وندران منزلی و ماواییست | |
| وین بدن را عذاب گوری هست | در لحد نیز تلخ و شوری هست | |
| چون شود جان و جسم آلوده | از غبار گناه پالوده | |
| باز فرمان رسد که: برخیزد | تن به جان، جان بتن درآویزد | |
| آنکت از آب در وجود آورد | بازت از خاک زنده داند کرد | |
| در قیامت، کزین ستوده طلسم | دور باشد حجاب ظلمت جسم | |
| تن نیکان فروغ جان گیرد | هر دو را نور در میان گیرد | |
| چون تن و جان به نور غرق شود | شرق او غرب و غرب شرق شود | |
| هر یک از ما به صورت ذاتی | اندر آید به موقف آتی | |
| ذات ما هستی و حقیقت ماست | صورتش سیرت و طریقت ماست | |
| اصل جان تو چونکه از فلکست | به فلک میروی، درین چه شکست؟ | |
| عقل و جان بر فلک گذار کند | استخوان بر فلک چکار کند؟ | |
| آب و گل بندتست، بگسل بند | بنده‌ی این و آن شدن تا چند؟ | |
| هر یکی را به مرکزی بسپار | همچو آتش سر از محیط برآر | |
| زین طبایع تو تا نگردی پاک | نکنی رخ به طبع در افلاک | |
| بر فلک نیست گرمی و سردی | بگذر از گرم و سرد، اگر مردی | |
| نسبت خویش با بسایط فرد | به بساطت درست باید کرد |