| مرکب راه را فرو کش تنگ | که برون شد ز شهر پیش آهنگ | |
| سخن هول آن دو راه مگوی | پیش کوران حدیث چاه مگوی | |
| شب تاریک و دیو و بیغوله | راه تاریک و دوله بر دوله | |
| رفتنی کیست اندرین گوشه؟ | گو: منه رخ به راه بی‌توشه | |
| تا جوازی مگر به دست کند | چاره‌ی امن و باز رست کند | |
| ساقی، از جام جم شرابم ده | نقل اگر نیست، هم شرابم ده | |
| در چنین حیرت و تهی‌دستی | مهر بی نیست جز می و مستی | |
| کاروان رفت و کارسازی نیست | غم خورم، غم، که کار بازی نیست | |
| گذرم بر سر دو راه آمد | روز تشویش و اشتباه آمد | |
| راه من تا کدام خواهد بود؟ | روز عرضم چه نام خواهد بود؟ | |
| به چپم راه میدهد، یار است؟ | اندرین ره ز من چه خواهد خواست | |
| کیسه‌ی خالی و دلی خواهان | دیده بر دستگاه همراهان | |
| میروم شرمسار و سر در پیش | زاد راهی نکرده از کم و بیش | |
| خاک بهتر فراش و بالش من | که ز بار گناه نالش من | |
| دیده سرمایه‌ی نکوکاران | اشک حسرت ز دیدها باران | |
| از چه باید جفای کس بر من؟ | زرد رویی، که هست،بس بر من | |
| گر چه صد پی به خاکم اندازد | سر نگون در مغاکم اندازد | |
| خویش را از زمین برانگیزم | وز در رحمتش درآویزم | |
| اندرین حال عجر و پیری خود | شرمسارم ز سهل گیری خود | |
| سالها من که یاد او کردم | هم به امید داد او کردم |