| پی تقلید رفتن از کوریست | در هر کس زدن ز بیزوریست | |
| من درین کوچه خانه‌ای دارم | هم ازین دام و دانه‌ای دارم | |
| گر به سالوس دام باز کشم | سر خورشید در نماز کشم | |
| میتوانم به وقت زراقی | مار این زخم را شدن راقی | |
| لیکن از اهل راز میترسم | زان نظرهای باز میترسم | |
| به ادب رو، که دیده‌ها بیناست | پیش رخ بین و منگر از چپ و راست | |
| ای برادر، چو با خرد یاری | نظری کن به نور بیداری | |
| نقد خود زیر پای خلق مریز | زین فضولان راهزن بگریز | |
| خویش را زین غرور باز آور | روی در قبله‌ی نیاز آور | |
| دل بهر یافه و مجاز مده | راه هنگامه گیر باز مده | |
| چند منقاد هر خسی باشی؟ | جهد آن کن که خود کسی باشی | |
| غول در ده مهل، که راه کند | ده ده او را که ده تباه کند | |
| هر چه داننده گوید از جاییست | پی نادان مرو، که خود راییست | |
| طرقی را مگوی علت خویش | گر چه حب‌الملوک دارد پیش | |
| حب لولی گر از شکر باشد | حبةالقلب را بتر باشد | |
| آنچه بینی کزو شکم برود | این نگه کن که: روح هم برود | |
| سخن ما مبین، که پنهانست | تو سخن دان، نبوده‌ای ، زانست؟ | |
| میوه‌ی نارسیده را چه کنی؟ | سخن چیده چیده را چه کنی؟ | |
| لب برین کوزه نه، چو خواهی کام | زر به این نظم ده، چو جویی نام | |
| در پی در روی به دریا بار | زانکه در را شناختی مقدار |