| همه روی زمین نفاق گرفت | مردمی ترک اتفاق گرفت | |
| از حقیقت به دست کوری چند | مصحفی ماند و کهنه گوری چند | |
| کور با کس سخن نمیگوید | سر قرآن کسی نمی‌جوید | |
| روح قرآن بر آسمان بردند | نقد تحقیق ازین میان بردند | |
| روز بد را علامت این باشد | پیش نیکان قیامت این باشد | |
| در جهان نیست صاحب دردی | بی‌ریا دم نمیزند مردی | |
| شرع را یک تن خلف بنماند | روش و سیرت سلف بنماند | |
| روی گیتی پر از صلف شد و لاف | همه زرقست و شید قاف به قاف | |
| اهل زرق و نقاق هم پشتند | صادقان را به خون دل کشتند | |
| راستی را نشانه نیست پدید | راستی در زمانه نیست پدید | |
| مرد معنی ازین میان دورست | به حجاب خمول مستورست | |
| چشم اخلاص و صدق خفته بماند | چهره‌ی مردمی نهفته بماند | |
| بی‌خطر نیست کار سیر امروز | دیده ور شو که نیست خیر امروز | |
| اهل مکر و حیل بکوشیدند | به ریا روی دین بپوشیدند | |
| سخن صدق سر بلاف آورد | دین چو سیمرغ رو به قاف آورد | |
| طالبی، چشم و گوش باش، ای دل | با چنینها بهوش باش، ای دل | |
| که بسی دام و دانه در راهست | گذرت جمله بر سر چاهست | |
| چو نهنگند باز کرده دهان | همه در نیل غرق و گشته نهان | |
| تا نهنگت به کام در نکشد | دست غولت به دام در نکشد | |
| پیر شیاد دانه پاشیده | گرد او چند ناتراشیده |