| گر دعا جمله مستجاب شدی | هر دمی عالمی خراب شدی | |
| تو دعا را اگر ندانی روز | نشوی بر مراد خود پیروز | |
| تا نیابد دل تو راه به غیب | دست حاجت برون می‌آر از جیب | |
| غیب‌دان جز به نور نتوان شد | وقت بین بی‌حضور نتوان شد | |
| گر دلت حاضر و تنت نوریست | هر چه خواهی بخواه، دستوریست | |
| نفس مستجاب آنکس راست | کز خدا جز خدا نجست و نخواست | |
| تو به خود نزد او ندانی شد | تا نخواند کجا توانی شد؟ | |
| اوست نزدیک ورنه دوری تو | حاضر او بس، که بیحضوری تو | |
| گر نه راه تقرب او رفتی | با تو «انی قریب» کی گفتی؟ | |
| چون در آن قرب محو گردی تو | صورت خویش در نوردی تو | |
| دگرت لذت از جهان نبود | از توسر ازل نهان نبود | |
| به محبت رسی از آن قربت | برهی از مشقت غربت | |
| او ترا سمع و او بصر گردد | او ترا راه و راهبر گردد | |
| او ترا دست گردد و او تیغ | هر چه خواهی نباشد از تو دریغ | |
| نفس او با تو همخطاب شود | سخنت جمله مستجاب شود | |
| غیب را با دلت خطابی هست | زان نظرهات فتح بابی هست | |
| لیک هم آفتیست در هوشت | که نرفت آن خطاب در گوشت | |
| تیر چون از کمان سست آید | از کجا بر هدف درست آید؟ | |
| تو که بازوی بیگناهت نیست | سپری جز عطای شاهت نیست | |
| تا عصای تو اژدها نشود | به دعای تو کس رها نشود |