| بینش اوست غایت عرفان | دانش او سرایت عرفان | |
| نرسد کس به کنه معرفتش | مگر از باز جستن صفتش | |
| احدیت نشان ذاتش دان | صمدیت در صفاتش دان | |
| احدست او نه از طریق شمار | صمدست او ولی ندارد یار | |
| صفت از ذات دور نتوان کرد | شرح این جز به نور نتوان کرد | |
| او ازین، این ازو جدا نبود | گر نباشد چنین خدا نبود | |
| ذات او از صفت بدر دیدن | کی توانی به چشم سر دیدن؟ | |
| صفتش را به دل نشاید یافت | در صفاتش خلل نشاید یافت | |
| در صفاتش چو از صفا نگری | هر چه بود او بود چو وانگری | |
| دوربینان رخش چنین دیدند | به صفت در شدند و این دیدند | |
| هر کرا هست بویی از صفتش | بپرستند اهل معرفتش | |
| از برای صفات او باشد | بر در هر که گفتگو باشد | |
| صفت اوست جان و مردم جسم | صفت اوست گنج و خلق طلسم | |
| ذات ما را صفات اوست حیات | چون حیات صفات خلق از ذات | |
| هر که او زین صفات عور شود | همچو چشمی بود که کور شود | |
| هر کجا قدرتست قادر هست | بی‌شرابی کجا توان شد مست؟ | |
| هر کجا حسن بیش، غوغا بیش | چون بدین جا رسی مرو زین پیش | |
| عالمی زان جمال شیدا گشت | که نه پوشیده شد، نه پیدا گشت | |
| گشت ظاهر که دل درو بندی | ماند باطن که در نپیوندی | |
| دل به تحقیق حال او نرسد | جان به کنه جلال او نرسد |