| از در معرفت مگردان روی | کام جویی، به شهر عرفان پوی | |
| کندرین گرد شهسوارانند | علم او را خزانه دارانند | |
| به امانت ز حق پیام رسان | سخن او به خاص و عام رسان | |
| لطف حق درج در شمایلشان | حرز و تعویذ حق حمایلشان | |
| نفسی جز به یاد حق نزنند | جز به فرمان حق نطق نزنند | |
| عون عصمت حصارشان گشته | روح و رحمت نثارشان گشته | |
| گر درآید به یادشان جز دوست | بدرانند یاد خود را پوست | |
| جز رخ او بهر چه در نگرند | گر چه طاعت بود، گنه شمرند | |
| به ادب گشته مستقیم احوال | دیده ور گشته در طریق کمال | |
| پشت بر کار این جهان کرده | آن جهان سود و این زیان کرده | |
| برده خود را به گوشه‌ای بی‌برگ | روح تسلیم کرده پیش از مرگ | |
| عشق آن دلستان به قوت درد | اشکشان سرخ کرده، رخشان زرد | |
| دیده بر مرصد بشارت او | گوش بر رمز و بر اشارت او | |
| گفته تکبیرسست پیوندی | بر جهان و بر آرزومندی | |
| در صفتهای او نظر کرده | ز انجم و آسمان گذر کرده | |
| در خرابی بود عمارتشان | وز سر نیستی امارتشان | |
| رخ پر از گرد و موی آشفته | ترک دنیا و آخرت گفته | |
| حنظل از دست دوست باز خورند | ور تو شکر دهی به ناز خورند | |
| نه تبسم به جاه و مال کنند | نه نشاط از نظام حال کنند | |
| بی‌نشان در نشست و خاست همه | از کژی دور و گشته راست همه |