| عاشقی کو سخن باو شنود | هر چه وارد شود نکو شنود | |
| آن زمانت رسد سراندازی | کانچه داری جزو براندازی | |
| دف چه باید؟ که زخم پنجه خورد | نی ز دست و ز دم شکنجه خورد | |
| تا تو در چرخ وای وای زنی | همچو مصروع دست و پای زنی | |
| لب آن از دمیدن آبله کرد | کف این از کفیدنش گله کرد | |
| تو اگر واصلی وسیلت چیست؟ | و گرت حالتیست حیلت چیست؟ | |
| سهل وجدی و حالتی باشد | که بسازی و آلتی باشد | |
| این تفاوت ز بهر خام بود | پخته را یک نفس تمام بود | |
| چه تواند چونی تهی مغزی؟ | صفت صورت چنان نغزی | |
| صفت او زبان حال کند | چه بود ناله‌ای که نال کند؟ | |
| زود بر خود چو دف بدری پوست | گر تجلی کند حقیقت دوست | |
| شتر مست را علف چه بود؟ | عاشق چنگ و نای و دف چه بود؟ | |
| لایزالیست حالت ایشان | بیمقالی مقالت ایشان | |
| داده در سر و در ملا دل و هوش | به زبانی ز بی‌زبانی گوش | |
| بوی بادی که آن ز نجد آید | سنگ اگر بشنود به وجد آید | |
| دوست بی‌ترجمان سخن گوید | لب او بی‌زبان سخن گوید | |
| ز لبش گر سخن نیوش آیی | بی‌سخن تا ابد به جوش آیی | |
| دف قوال را دریدی تو | ز چه برمیجهی؟ چه دیدی تو؟ | |
| با چنین آش و شربت و بریان | چیست آن چشم خیره‌ی گریان؟ | |
| خود نپرسی که از چه مالست این؟ | از حرامست یا حلالست این؟ |