| عشق و دل را یک اختیار بود | عقل و جان را دویی حصار بود | |
| ز آستان عقل پیشتر نرود | عشق خود ز آشیان بدر نرود | |
| بال دل چیست؟ عشق دیوانه | بند جان کیست؟ عقل فرزانه | |
| عشق دیوانه را چو برخوانند | عقل فرزانه را بدر مانند | |
| هر که عاشق نشد تمام نگشت | وانکه در عشق پخت خام نگشت | |
| همره عشق شو، که یار اینست | در پی عشق رو، که کار اینست | |
| عقل ورزی، ز کار سرد شوی | عشق ورز، ای پسر، که مرد شوی | |
| میل صورت به شهوتست و هوس | میل معنی به عشق باشد و بس | |
| عقل شمعست اندرین خانه | مرد در پای عشق پروانه | |
| عشق خواند ترا به عالم محو | عقل گوید ز فقه و منطق و نحو | |
| سینه را عشق چاک داند کرد | نفس را عشق پاک داند کرد | |
| تبش نور کبریا عشقست | آتش خرمن ریا عشقست | |
| عشق برقیست کام سوزنده | وز تمامی تمام سوزنده | |
| عشق را روی در هلاک بود | هر کرا عشق نیست خاک بود | |
| تا ز هستیت شمه‌ای برجاست | نتوان راه عشق رفتن راست | |
| بنده‌ی رنج باش و راحت بین | دفتر عشق خوان، فصاحت بین | |
| مرد عاشق ز عشق گویا شد | گل ببین کو ز گل چه بویا شد؟ | |
| جدل و بحث لاولن دگرست | ناطق عشق را سخن دگرست | |
| هوس از صورتی گذر نکند | عشق در هر دو شان نظر نکند | |
| عشق را از هوس نمیدانی | لاجرم «بشر» و «هند» میخوانی |