| هم چو شمع از غمت بسوزاند | گه کشد، گاه برفروزاند | |
| اعتبارت کند به هر مویی | بازگرداندت به هر رویی | |
| گه سرت را بکار برگیرد | گاه پروانه بر سرت میرد | |
| گه بنام خودت نگار کند | گاهت از ریسمان به دار کند | |
| گاه با شهد هم‌نشین کندت | گاه با شاهدان قرین کندت | |
| گه به بالین مردگان باشی | گاه پیش فسردگان باشی | |
| گاه خندی، ولی ز پنداری | گاه گریی، ولی به صد زاری | |
| گه سرافراز و گاه پست شوی | گاه ناچیز و گاه هست شوی | |
| گاه لافی زنی ز سربازی | گاهت آن زر که هست در بازی | |
| گاه زهرت دهند و گاهی نوش | گه زبان آوری و گه خاموش | |
| گاه اندر تبی و گه در تاب | گاه در بزم و گاه در محراب | |
| چو ببیند که هیچ دم نزنی | وندران سوز و گریه کم نزنی | |
| نخوری هیچ و فیض ریزانی | خود نخفتی و خفته خیزانی | |
| گاه در پرده‌ای چو مستوران | گه برافگنده پرده از دوران | |
| گاه از سوز سینه در ویلی | گه ز خاصان قایم‌اللیلی | |
| سال و مه سودت از زیان باشد | دایمت خرقه در میان باشد | |
| عادتت کمزنی و شب خیزی | روشت بخشش و گهر ریزی | |
| در تو هر نقش را پذیرایی | متشمر به لطف و گیرایی | |
| ممنان را به پیشوایی فرد | کافران را به خانه سوزی مرد | |
| سینه پر سوز و هیچ آهی نه | دیده پر گریه و گناهی نه |