| ایکه داری تو این منی در پشت | چه نهی بر حروف او انگشت؟ | |
| نتوانی تو کین منی داری | کز منی یک مگس پدید آری | |
| گر بکشت، ار بهشت، او داند | سر هر خوب و زشت او داند | |
| باغبانی، تو مزد خود بستان | سعی کن در عمارت بستان | |
| مالک ار باغ را خراب کند | باغبان کیست کین خطاب کند | |
| گفت: کامی بران و راضی شو | بتو کی گفت: مرد قاضی شو؟ | |
| هر دو کون وز حکم او یک جو | ز آنچه گفتم کراست بیرون شو؟ | |
| تو چه دانی که مرگ طفل از چیست؟ | و آنکه روزی دهد به طفلان کیست؟ | |
| شیر شیرین ز تنگی پستان | که بر آرد به حیله و دستان؟ | |
| او دهد طفل و او ستاند باز | کس نداند حقیقت این راز | |
| هر کرا در فراق فرزندی | اندرین خانه سوخت یک چندی | |
| شرم دارد در آن جهان جبار | که بسوزاندش به دوزخ و نار | |
| از برای پدر شفاعت طفل | این چنین باشد و بضاعت طفل | |
| دشمنان از بلا نفور شوند | تا شکایت کنند و دور شوند | |
| ز که نالی گراوت خواهد داد؟ | هم بدو نال، هر چه باداباد! | |
| خاص را در بلا بدان سوزد | تا دل عام را بیاموزد | |
| کادب بندگی چگونه بود؟ | چیست کین درد را نمونه بود؟ | |
| ز بلا میشود دو راه پدید: | صورت طاعت و گناه پدید | |
| عارف اندر بلاش بیند و بند | لذتی کز نبات خیزد و قند | |
| از نشاط بلا به رقص آید | گر نه، در بندگیش نقص آید |