| وزرا رای نیک و قربت شاه | امرا شوکت و سلاح و سپاه | |
| پیر سالوس را بپرسیدم | گفت: من بارها خدا دیدم | |
| آتشم درفتاد از آن نادان | گفتم: ای دل، تو نیک‌تر وادان | |
| اینکه پیغمبرست باری دید | وانکه موسیست نور و ناری دید | |
| شیخکی روز و شب چو خر به چرا | از دو مرسل زیادتست چرا؟ | |
| هر که حال به خویش در بندد | که ندارد، به خویشتن خندد | |
| به تکبر مریز بر کس زهر | گر امام دهی شوی، یا شهر | |
| تا به چند از مقام رابعه لاف؟ | ای کم ارزن، زنخ مزن به گزاف | |
| او زنی بود و گوی مردان برد | هر کسی آن عمل که کرد آن برد | |
| تو درم بر سر درم بسته | ما به رخ راه بیش و کم بسته | |
| تو ندانسته سال و مه به خروش | ما بدانسته روز و شب خاموش | |
| اینکه داری تو ما گذاشته‌ایم | زآنچه داری تو شرم داشته‌ایم | |
| ما به گم کردن نشان قدم | تو به نقاشی رواق و حرم | |
| گر چه چون ما تو پیر میگردی | همچنان گرد میر میگردی | |
| پیش والی ولی چکار کند؟ | باشه چون پشه را شکار کند؟ | |
| اعتماد تو بر چماق امیر | بیش بینم که بر خدای کبیر | |
| شیخ کو از امیر گیرد پشت | از خمیرش سبک بر آور مشت | |
| تیغ درویش تیغ یزدانیست | تیغ سلطان به شحنه ارزانیست | |
| نفس گولست، سر به راهش کن | کل فضولست، بی‌کلاهش کن | |
| دره، کز دست بیگناه افتد | سر قیصر چنان به چاه افتد |