| سخنی کز سر معامله نیست | عقل را اندرو مجامله نیست | |
| بی‌رعونت قدم نخواهی زد | بی‌ریا هیچ دم نخواهی زد | |
| آن نماز دراز کردن تو | وز حرام احتراز کردن تو | |
| روز بر سفره نان نخوردن سیر | پیش بیگانه شب نخفتن دیر | |
| گاهی از چل تنان خبر گفتن | گاه از ابدال قصه برگفتن | |
| چیست؟ این چیست؟ گر نه زرق و ریاست | راست روراست، گر ز بهر خداست | |
| هیچ دانی که کیستند ابدال؟ | گر ندانی چرا نمیری لال؟ | |
| مرد غیب از کجا تواند دید؟ | آنکه عیب و هجا تواند دید | |
| به ز ابدال بوده باشی تو | زانکه ابدال می‌تراشی تو | |
| دیو تست آنکه دیده‌ای از دور | چه کنی دیو خویش را مشهور؟ | |
| تو که کاچی ز رشته نشناسی | دیو نیز از فرشته نشناسی | |
| گر بگویی که: چیست در دستم؟ | بر نپیچم سر از تو تا هستم | |
| بر چنین آتشی چه دود کنی؟ | بگریز از میان، که سود کنی | |
| بر سر راه پادشاه و امیر | مینهی دام و دانه از تزویر | |
| بنشینی خود و دو باز آری | علما را ز خود بیازاری | |
| بر زمین طعنه: کین گرفتاریست | بر فلک بذله: کان نگونساریست | |
| اختر و چرخ چیست؟ مجبوری | غنصر و طبع چیست؟ مزدوری | |
| نه به دانش دل تو گردد نرم | نه سرت را ز خلق و خالق شرم | |
| چیست این ترهات بیهوده؟ | نقره‌ای بر سر مس اندوده | |
| تاجر از سود و از زیان گوید | کاتب از خط و از بنان گوید |