| باز حیوان که اصل ترکیبش | بیشتر بود، گشت کم طیبش | |
| گند سرگین ز گند غایط کم | کین یک از رستنیست و آن از دم | |
| به جزین چون نماند برهانی | خاک خوردن به از چنین نانی | |
| چون به پاکیست فرق این که و مه | معدنی از نبات و حیوان به | |
| آز را تا تو هم شکی یابی | کام یابی، ولیک کم یابی | |
| چند و چند آخر از گران خیزی؟ | جهد کن تا در آن میان خیزی | |
| تو نه از بهر خوردن آمده‌ای | کز پی کار کردن آمده‌ای | |
| بنده‌ی مرده دل چکار آید؟ | زنده شو، تا سگت شکار آید | |
| راه دینا ز بهر رفتن تست | نه ز بهر فراغ و خفتن تست | |
| هر چه مستت کند شراب تو اوست | و آنچه بی خویش کرد خواب تو اوست | |
| نان اگر پرخوری، کند مستی | کم خور، ای خواجه، کز بلا رستی | |
| دل چرا میل آن طعام کند؟ | که حلال ترا حرام کند | |
| گندم و گوشت خون شود در تن | خون منی گردد و منی روغن | |
| آتش شهوت اندر آن افتد | فتنه‌ای درمیان ران افتد | |
| شوخ از آن روغنست در تن تو | خون صابونیان به گردن تو | |
| نفس پرچرک و خرقه صابونی؟ | این هم از حیلتست و مابونی | |
| روزه‌دار و به دیگران بخوران | نه بخور روز و شب، شکم بدران | |
| تو ز آسیب روزه‌ی ماهی | برکشی هر دم از جگر آهی | |
| عارفان ماه خویش سال کنند | روزه گیرند و شب وصال کنند | |
| ننمایند روی وصل به خام | پختگان را وصال نیست حرام |