| حسد و آز جبن و زرق و ریا | کسل و ظلم و جور و حقد و جفا | |
| آنچه گفتم به خویشتن مپسند | عکس اینها ببین و کارش بند | |
| پس به خلوت نشین و زاری کن | در فرو بند و چله داری کن | |
| هر که زین پر شد و از آن خالی | در ممالک ولی شد و والی | |
| دل او دفتر فرشته شود | به حروف دگر نبشته شود | |
| خلوت اینست و چله این باشد | صفت عارفان چنین باشد | |
| دل، که خالی نگشت بازاریست | خیز و خالیش کن که این کاریست | |
| آنکه فرمود کار به عین صباح | گر به اخلاص نیست، نیست مباح | |
| مهل اندر دل خود از وسواس | اثری از غرور «الخناس» | |
| اگر این «قل اعوذ» برخوانی | «قل هوالله» باشدت ثانی | |
| چون قوی دل شدی ز عالم غیبب | هر چه خواهی بیابی اندر جیب | |
| مرغ همت ز گنج خانه‌ی حال | بر وجود بگستراند بال | |
| به مرید ار خبر دهند از غیب | در چنین حالتی نباشد عیب | |
| تا به شیخش یقین درست شود | به ریاضت امین و رست شود | |
| بشناسد جزای رنج که برد | به چنان دستگاه و گنج که برد | |
| نظر شیخ بر دلش تابد | راز دلها برمز دریابد | |
| شودش ذهن از آن زبان بستن | به حدیثی چو گوهر آبستن | |
| دل او گنج هر بیان آید | وز دلش بر سر زبان آید | |
| به چنین نیستی چو گردد هست | دلش از جام فقر گردد مست | |
| نسیه و نقد خود بر اندازد | صدق دستور حال خود سازد |