| توبه را با سلوک این هنجار | همچو پرهیزدان و داروی کار | |
| گرنه پرهیز بر نظام بود | ماده ناپخته، خلط خام بود | |
| در چنین حالت ار خوری دارو | راست کن گور در پس بارو | |
| خانه چون تیره و سیاه شود | نفش بروی کنی، تباه شود | |
| در زمین آنکه خار و خس بگذاشت | تخم در وی کجا تواند کاشت؟ | |
| توبه چون راست شد ز بینش غیر | بتوان راست رفتن اندر سیر | |
| حق پرستی، نظر به غیر مکن | کعبه دیدی، گذر به دیر مکن | |
| خرقه‌پوشی، به ترک عادت کوش | ورنه خمار باش و خرقه مپوش | |
| ترک این توبه کن، که می‌خوردن | به ز قی کردنست و قی خوردن | |
| تو مرید برنج و بریانی | به چنین توبه ره کجا دانی؟ | |
| رخ چو در توبه آوری ز گناه | توشه از درد ساز و گریه و آه | |
| باز گرد از در هوی و هوس | به طریقی که ننگری از پس | |
| نه که چون توبه از گناه کنی | باد پندار در کلاه کنی | |
| که: چو دادم به توبه خود را دست | تنم از آتس جهنم رست | |
| برنهی میزر و گلوته به سر | دل پی سیم و چشم در پی زر | |
| تا تو بر آرزو سوار شوی | نپسندم که توبه کار شوی | |
| از سر اینهات تا بدر نرود | در منه پای، تات سر نرود | |
| دست پیمان بده به این مردان | دست دادی، مباش سرگردان | |
| در میاور به عهد ایشان دست | کان که این عهد را شکست شکست | |
| شیخ شیرست، نزد شیر مرو | چون نداری سپر دلیر مرو |