| صرف طاعت کن این جوانی را | بنگر آنروز ناتوانی را | |
| عاقلی، گرد نانهاده مگرد | کز جهان جز نصیب نتوان خورد | |
| در دل خود مکن حسد را جای | از درون زنگ بغض و کین بزادی | |
| سلطنت چیست؟ تن درستی تو | پادشاهی؟ به خیر چستی تو | |
| گر دل ایمن و کفافت هست | ملکت قاف تا به قافت هست | |
| رنج و بیشی به یکدیگر باشد | گفتن بیش بار خر باشد | |
| نظر از پیش و پس دریغ مدار | آنچه دانی ز کس دریغ مدار | |
| چشمها تیره، خانها تاریست | گر چراغی درآوری یاریست | |
| هر چه دانسته‌ای ز پیش کسان | دست دستش به دیگران برسان | |
| نیکی ار در محل خود نبود | ظلم خوانندش، ار چه بد نبود | |
| وز بدی آنچه او بجای خودست | عاقلش عدل خواند، ار چه به دست | |
| هر که خود را نخواست کوچک و خرد | با فرومایگان ستیزه نبرد | |
| حکمت نیک وبد چو در غیبست | عیب کردن ز دیگران عیبست | |
| هر چه ورزش کنی همانی تو | نیکویی ورز، اگر توانی تو | |
| مهر محکم شود ز خوش خویی | دوستی کم کند ترش رویی | |
| خلق خوش خلق را شکار کند | صفتی بیش ازین چکار کند؟ | |
| هزل آب رخت فرو ریزد | وز فزونیش دشمنی خیزد | |
| دل به جانان مده، که جان ببرد | شهوتت مغز استخوان ببرد | |
| آنکه عیب تو گفت یار تو اوست | وانکه پوشیده داشت مار تو اوست | |
| دوستی از درم خریده مجوی | پرده‌داری ز پس دریده مجوی |