| چو به کسب علوم داری میل | از همه لذتی فرو چین ذیل | |
| تن به دود چراغ و بیخوابی | ننهادی، هنر کجا یابی؟ | |
| از پی علم دین بباید رفت | اگرت تا به چین بباید رفت | |
| علم بهر کمال باید خواند | نه به سودای مال باید خواند | |
| علم کان از پی تمامی نیست | موجب نشر نیک نامی نیست | |
| هر که علم از برای زر طلبد | دانش از بهر نفع و ضر طلبد | |
| یا خطیب دهی شود پر جهل | که ندانند اهل از نااهل | |
| یا ادیب محلتی پر شور | تا کند علم خویشتن در گور | |
| یا در افتد به وعظ و دقاقی | تا نماند ز علم او باقی | |
| یا دهندش نیابت قاضی | تا فراموش گرددش ماضی | |
| داد این چار فن چو داده شود | لوح جانش ز علم ساده شود | |
| چون اساس از برای حق ننهاد | هر چه دادند باز باید داد | |
| دین سر عالمی به ماه کشد | که سر جاهلی به راه کشد | |
| علم داری، ز کس مدار دریغ | بر دل تشنگان ببار چو میغ | |
| می‌ده، ار زانکه مایه‌ای داری | مستعد کمال را یاری | |
| عالمی کش به داد میل بود | مال خود پیش او طفیل بود | |
| شافعی گر به مال کردی میل | دجله پر مال او شدی و دجیل | |
| چون بجز نشر دین نبودش کام | فاش گردید جاودانش نام | |
| آنچنان علم خود چه کرد کند؟ | گر نه زر بر دل تو سرد کند | |
| علم را چند چیز می‌باید | اگر آن بشنوی ز من شاید |