| ظلمت ظلم تیره دارد راه | عدل باید جناح و قلب سپاه | |
| خانه‌ی ظالمان نه دیر، که زود | به فضیحت خراب خواهد بود | |
| دود دل خانه سوز ظالم بس | بد کنش را همان مظالم بس | |
| ظلم تاریک و دل سیه کندت | عدل رخشنده‌تر ز مه کندت | |
| مرد را ظلم بیخ کن باشد | عدل و دادش حصار تن باشد | |
| چه جنایت بتر که خون خوردن؟ | وانگه از حلق هر زبون خوردن | |
| نیست در بیخ دولت اینان | تبری چون دعای مسکینان | |
| تو نترسی که باغ سازی و تیم | خرج آن جمله از خراج یتیم؟ | |
| باغ خود را نچیده گل بیوه | برده سرهنگ هیزم و میوه | |
| شب تاریک دوک رشتن او | روز نانی به خون سرشتن او | |
| وانگهی ظالمی چنین در پی | تیغ دفع بدان تویی،یا حی | |
| پیره‌زن نیمشب که آه کند | روی هفت آسمان سیاه کند | |
| وای بر خفتگان خونخواران! | ز آفت سیل چشم بیداران | |
| بس که دیدم دعای پیرزنان | که فرو ریخت خون تیرزنان! | |
| گر به یک حبه ظلم ورزی تو | به حقیقت جوی نیرزی تو | |
| از تو گر دیده‌ای پر آب شود | ملکت از سیل آن خراب شود | |
| مهل، ای خواجه، کین زبونگیران | شهر وارون کنند و ده ویران | |
| چو ضرورت شود معاون کار | ملک خود را به عادلان بسپار | |
| چه کنی بر قلم زنان دغل | تکیه بر عقد ملک داری و حل؟ | |
| قلمی راست کرده در پس گوش | چشم بر خرده‌ی کسان چون موش |