| به کف حرص و آز در ماند | بازش آرند و باز در ماند | |
| نشنود پند اوستاد و پدر | نه به دانش گراید و نه هنر | |
| تا زرش هست میدهد بر باد | چون نماند شود به دزدی شاد | |
| فاش و پنهان ز هوشیار و ز مست | ببرد هرچش اوفتد در دست | |
| بلتش چند پی فگار کنند | دست آخر سرش به دار کنند | |
| صد ازین بی‌هنر تلف گردد | تا یکی در هنر خلف گردد | |
| و گرش بخت یارمند بود | نام بر دار و ارجمند بود | |
| یا شود خواجه‌ی گرامی بهر | یا سرافرازی ار اکابر شهر | |
| یا امیری شود فروزنده | یا دبیری دیار سوزنده | |
| رنج بسیار برده از هر باب | کرده بر خود حرام راحت و خواب | |
| سالها حاضر و کمر بسته | دل در اندوه و درد سر بسته | |
| چون ز سودای قربت و پیشی | با سعادت دلش کند خویشی | |
| جور و خواری کشد ز شاه و امیر | ناگهان بر نشانش آید تیر | |
| از عمل برکند چراغی چند | خانه و آسیاب و باغی چند | |
| مرکبی چند در طویله کشد | دست بر صورتی جمیله کشد | |
| غم آنها بگیردش دامن | آز و حرص و نیاز پیرامن | |
| محنت جامه و غم جو و کاه | خرج ده، ساز خانه، آلت راه | |
| زر خر بنده و بهای ستور | نان دربان و اجرت مزدور | |
| گر غلامش گریخت آه و دریغ | ور سقوط شد ستور، بارد میغ | |
| حسد دشمنانش اندر پی | حاجت دوستان به جانب وی |