| علم بالست مرغ جانت را | بر سپهر او برد روانت را | |
| علم دل را به جای جان باشد | سر بی‌علم بدگمان باشد | |
| دل بی‌علم چشم بی‌نورست | مرد نادان ز مردمی دورست | |
| علم علم بر برین بالا | تا برو چون علم شوی والا | |
| مبر از پای علم و دانش پی | تا به قیوم در رسی و به حی | |
| علم عقلست و نفس علم خدای | بیش ازین بیخودی مکن به خود آی | |
| زانچه بر جان نبشت در بوتات | شاخ علمست و میوه معلومات | |
| نیست آب حیات جز دانش | نیست باب نجات جز دانش | |
| هر که این آب خورد باقی ماند | چشم او در جمال ساقی ماند | |
| مدد روح کن به دانش و دین | تا شوی همنشین روح امین | |
| دین به دانش بلند نام شود | دین با علم کی تمام شود؟ | |
| نور علمست و علم پرتو عقل | روشنست این سخن چه حاجت نقل؟ | |
| علم داری مشو به راه ذلیل | علم بس راه را چراغ و دلیل | |
| چون چراغ و دلیل و پرسیدن | هست، در شب چراست ترسید؟ | |
| علم نورست و جهل تاریکی | علم راهت برد به باریکی | |
| دانشست آب زندگانی مرد | خنک آن کاب زندگانی خورد! | |
| در پی کشف این و آن رفتن | جز به دانش کجا توان رفتن؟ | |
| نفس بیشه است و گر بزی شیرش | عقل بازو و علم شمشیرش | |
| علم خود را مکن ز عقل جدا | تا بدانی که کیست عقل و خدا؟ | |
| تن به دانش سرشته باید کرد | دل به دانش فرشته باید کرد |