| گر چراغی به راه ما داری | به در آییم ازین شب تاری | |
| ما چه داریم کان نداده‌ی تست؟ | چه نهد کس که نانهاده‌ی تست؟ | |
| به عنایت علاج کن رنجم | دستگاهی فرست از آن گنجم | |
| دست و دامن گشاده مییم | مدوان، چون پیاده مییم | |
| چون گریزم؟ که پای راهم نیست | چون نشینم؟ که دستگاهم نیست | |
| گر چه دانم که نیک بد کردم | چه توان کرد؟ چونکه خود کردم | |
| قلمی بر سر گناهم کش | راه گم کرده‌ام، براهم کش | |
| گر تو توفیق بندگیم دهی | جاودان خط زندگیم دهی | |
| دل من خوش کن از شمایل خود | گردنم پر کن از حمایل خود | |
| کام من پیش تست، پیشم خوان | خاکپای سگان خویشم خوان | |
| با وفا عقد کن روانم را | همدم صدق ساز جانم را | |
| دیر شد، ساغر میم درده | که من امشب نمیروم در ده | |
| میدوم در پی تو سرگشته | تا به پایان برم سر رشته | |
| من ازین دو رهی به آزارم | تو فرستاده‌ای، تو باز آرم | |
| چون نهشتند در سرم مغزی | نغز دانی تو کمتر از نغزی | |
| عشق و دیوانگی و سرمستی | کرد بازم بدین تهی دستی | |
| از برای تو در تو دارم دست | چون تو باشی، هر آنچه باید هست | |
| کردگارا، به حرمت نیکان | که در آرم به سلک نزدیکان | |
| ریشه‌ی آز بر کش از جانم | به نیاز و طمع مرنجانم | |
| از شراب حضور سیرم کن | در نفاذ سخن دلیرم کن |