| چون بر اندیشم از تو اندر حال | مرغ اندیشه را بریزد بال | |
| تو بجویی مرا؟ خیالست این | باز پرسی ز من؟ محالست این | |
| تا حدوث مرا قدم چه کند؟ | وان وجود اندرین عدم چه کند؟ | |
| دیر شد کز دکان گریخته‌ام | و آب رویی، که بود، ریخته‌ام | |
| خجلم من ز بینوایی خویش | شرمسار از گریز پایی خویش | |
| وه! که از کار خود چه تنگدلم! | می‌نمیرم ز غم، چه سنگدلم! | |
| سود دیدم، سفر به آن کردم | بختم آشفته شد، زیان کردم | |
| دلم از کار تن به جان آمد | هم ز من بر من این زیان آمد | |
| جگرم خون شد از پریشانی | آه! ازین جان سخت پیشانی! | |
| گشته چندین ورق سیاه از من | من کجا میروم؟ که آه از من! | |
| تنگدستی چو من چه کار کند؟ | تا ازو خود کسی شمار کند | |
| بی‌چراغ تو من به چاه افتم | دست من گیر، تا به راه افتم | |
| جز عطای تو پایمردم نیست | غیر ازین اشک و روی زردم نیست | |
| از تو عذر گناه میخواهم | چون تو گفتی: بخواه، میخواهم | |
| دست حاجت کشیده، سر در پیش | آمدم بر درت من درویش | |
| مگرم رحمت تو گیرد دست | ورنه اسباب ناامیدی هست | |
| چکند عذر پیچ بر پیچم؟ | که ز کردار خویش بر هیچم | |
| نتوانستم آنچه فرمودی | بتوانم، به من چو بنمودی | |
| گر ببخشی تو، جای آن دارم | ور بسوزی، سزای آن دارم | |
| غم ما خور، که از غمت شادیم | مهل از دستمان، که افتادیم |