| گر بدینصورت، که هستی، صرف خواهد شد جوانی | راستی بر باد خواهی داد نقد زندگانی | |
| کی بری ره سوی معنی؟ چون تو از کوتاه چشمی | صورتی را هرکجا بینی درو حیران بمانی | |
| راه دشوارست و منزل دور و دزدان در کمین‌گه | گوش کن: تا درنبازی مایه‌ی بازارگانی | |
| واعظت گولست و میدانم که: از ره دور گردی | رهبرت غولست و میدانم که: در وادی بمانی | |
| کرده‌ای با خود حساب آنکه: چون مالم فزون شد | در مراد دل بمانم شاد و آخر هم نمانی | |
| این رباطی در ره سیلست و ما در وی مسافر | برگذار سیلها منزل مساز، ای کاروانی | |
| هرکه در دنیا به رنج آمد، ز بهر راحت تن | زندگانی می‌دهد بر باد بهر زندگانی | |
| جاودان کس را نشان باقی نخواهد ماند هرگز | جهد آن کن تا: مگر نامت بماند جاودانی | |
| لذت حلوای ایمان کی فرو آید به حلقت؟ | چون ترا دراعه شش تویست و پیراهن دوگانی | |
| دیگران را چون به راه آری؟ که خود را یاوه کردی | هرکه را شب خواب میگیرد چه داند پاسبانی؟ | |
| یا مراد خویش باید جست، یا کام رفیقان | کار خود یکسو نه، ار دربند کار دیگرانی | |
| سالها بوسیده‌اند از صدق خاک آستانها | آن کشان امروز می‌بینم که خاک آستانی | |
| مرد را گفت و قدم باید، تو خود یکباره گفتی | خلق را در سر زبان باید، تو خود یکسر زبانی | |
| صوت و حرف از بهر آن آموختی، تا قول گویی | بحر و وزن از بهر آن انگیختی، تا شعر خوانی | |
| بی‌زر اندر خانه ننشانی شبی کس را و عمری | هست تا در ملک ایزد می‌نشینی رایگانی | |
| نام خود عاشق نهادی، چیست این افسردگیها؟ | عاشقان را سینه آتش‌خانه باید، دیده‌خانی | |
| پهلوانی نیست قلب دوستان بر هم شکستن | به که قلب دشمنان هم بشکنی، گر پهلوانی | |
| زیر دستان را مهل، کز ظالمی اندیشه باشد | گله را از گرگ صحرایی نگهدار، ار شبانی | |
| مال مار تست و تو روز و شب اندر جمع آری | یار بار تست و تو سال و مه اندر بند آنی | |
| زر فریبنده است،خواهی مغربی، خواهی یمینی | برق سوزنده است، خواهی مشرقی، خواهی یمانی |