| بر کوفه و خاک علی، ای باد صبح، ار بگذری | آنجا به حق دوستی کز دوستان یادآوری | |
| خوش تحفه‌ای ز آن آب و گل، بوسیده، برداری به دل | تازان هوای معتدل پیش هواداران بری | |
| با او بگویی: کای، ولی، وی سر احسان ویلی | زان کیمیای مقبلی درده، که جان می‌پروری | |
| ای قبله‌ی روح و جسد، وی بیشه‌ی دین را اسد | ذات تو خالی از حسد، نفس تو از تهمت بری | |
| کافی کف کوفی وطن، صافی دل صوفی بدن | هم بوالوفا، هم بوالحسن، هم مرتضی، هم حیدری | |
| هستی نبی را ابن‌عم، از روی معنی لحم و دم | زان گونه بودی لاجرم، زین گونه داری سروری | |
| از جام علمت با طرب، جوشیده مغزان عرب | دربسته صد معدی کرب، پیشت میان چاکری | |
| کفر از کفت شد کاسته، دین از تو شد آراسته | از زیر دستت خاسته، صد چون جنید و چون سری | |
| بوذر وکیل خرج تو، سلمان رسیل درج تو | گردون چه داند ارج تو؟ تو آفتاب خاوری | |
| بر پایه‌ی علم تو کس، زین‌ها ندارد دسترس | مهدی تو خواهی بود و بس، گر مهد این پیغمبری | |
| هم کوه حلمش را کمر، هم چرخ خلقش را قمر | هم شاخ شرعش را ثمر، هم شهر علمش را دری | |
| علم از تو گشت اندوخته، شرع از تو گشت افروخته | از ذوالفقارت سوخته،آیین کفر و کافری | |
| یاسین ز نامت آیتی، طاها ز علمت رایتی | کشف تو از مه غایتی، برداشت مهر دختری | |
| شمعی و ماهت هم نفس، پیشی نگیرد بر تو کس | هرچند شمع از پیش و پس، فارغ بود، چون بنگری | |
| رمحت شهاب و مه سپر، خوانت بهشت و کاسه‌خور | پای ترا کرده به سر، گردون گردان، منبری | |
| هم میر نحل و هم نحل، ای خسرو گردون محل | کاخ تو ایوان زحل، هم تخت کاخ مشتری | |
| هم تیغ داری، هم علم، هم علم داری، هم حکم | هم زهد داری هم کرم، دیگر چه باشد مهتری؟ | |
| از مهر در هر منزلی، مهری نهادی بر دلی | همچون سلیمان ولی، دیوت نبرد انگشتری | |
| خط ترا نقاش چین، مالیده بر چشم و جبین | کلک تو از روی زمین، گم کرده نقش آزری | |
| رای تو دشمن مال را، رویت مبارک فال را | نهج تو اهل حال را، کرد از بلاغت یاوری |