| ای صوفی سرد نارسیده | چون پیر شدی جهان ندیده؟ | |
| گفتی که: مرید پرورم من | آه از سخن نپروریده! | |
| تو عام خری و عامیان خر | ایشان زتو خرخری خریده | |
| ببریده ز علم و بهر جاهی | با یک دو سه جاهل آرمیده | |
| بر راه منافقی دو، چون خود | صد دام نفاق گستریده | |
| گه ناله‌ی دور از آتش دل | گه گریه‌ی بی‌سرشک دیده | |
| پشتت به نماز اگر شود خم | آن هم به ریا شود خمیده | |
| گفتی که : شراب شوم باشد | وآن کس که شراب را مزیده | |
| این خود گویی، ولی به خلوت | هم درد خوری و هم چکیده | |
| تا کی گویی : فلان چنین گفت؟ | اخبار ز دیده کن، ز دیده | |
| تو راه بری، اگر بدانی | نه راهبری، نه ره بریده | |
| از پرده برون نیامدی هیچ | وانگاه چه پرده‌ها دریده | |
| آن سینه، که جای شوق باشد | او را تو بنان در آگنیده | |
| در خانه‌ی مردمان، ز شهوت | هم چشمت و هم دهان خزیده | |
| چون خرمگسان بخورده در دم | هر شهد که صد مگس بریده | |
| خرمای حرام ظالمان را | در شب‌چره چون مویز چیده | |
| برکنده ز هر تنی قبا، لیک | هم بر تن خویشتن تنیده | |
| خامی تو به شاخ بر، ولی ما | افتاده چو میوه‌ی رسیده | |
| تو منصب مهتری گرفته | ما رندی و عاشقی گزیده | |
| تو صفه‌ی زرق درگشاده | ما صافی عشق درکشیده |