| آن مایه تخم خیر نکشتم، که جان من | چون وقت حاجت آید ازو، بهره‌ور شود | |
| کارم نه بر وتیره‌ی انصاف می‌رود | توفیق ده، که کار به نوعی دگر شود | |
| یاران من به من ننمودند عیب من | راهی به من نمای، که عیبم هنر شود | |
| زان آفتاب مایه‌ی نوریم ده، که من | سیری نمی‌کنم، که هلالم قمر شود | |
| گر بر کنند اهل کمالم نظر به حال | سیمم عیار گیرد و سنگم گهر شود | |
| این‌جا گر اعتبار من و شاعران یکیست | این قصه کی به نزد خرد معتبر شود؟ | |
| از کوه خیزد آهن و زر، لیک وقت کار | زر تاج شاه گردد و آهن تبر شود | |
| سر بر کمر زنند حسودان، چو دست من | با شاهدان معنی اندر کمر شود | |
| ده پایه پست کرده‌ام آهنگ شعر خود | تا فهم آن مگر به دماغ تو در شود | |
| گویند: اوحدی سفری آرزو نکرد | آری در آرزوست که: آن خاک در شود | |
| آبیست نیک صافی و خاکیست با صفا | زین آب و خاک کس به کدامین سفر شود؟ | |
| تا این دمم ز مالی و جاهی توقعی | از کس نبود هیچ و کنون هم به سر شود | |
| پیوند دوستی دو ز دستم نمی‌دهد | ور نه ز پای تا به سرم بال و پر شود | |
| بسیار شکر دارد ازین منزل اوحدی | تدبیر آن مگر به دعای سحر شود |